“KÜTÜPHANE!” - Mustafa Aslan Aksungur, Eğitimci–Araştırmacı-Yazar

“KÜTÜPHANE!”

Mustafa Aslan Aksungur 

Eğitimci–Araştırmacı-Yazar

Yine burada bilgiler vermeden geçersem, konu salt anlaşılmaz olmakla kalmaz, uğradığım hayal kırıklıklarının dozunu… Derecesini… Yıkımını olduğu gibi değil, olamadığı gibi bile yansıtamam sizlere... O yüzden, buyurun sizlere bir demetçik artı bilgi daha sunayım:

İşini bilmez bir yakınımın, bunkerlerinden altınlar akan bir taşıma işini, durmamacasına kovalamak göreviyle görevlendirildim. Dört bin işçi çalıştıran, büyük bir fabrikaya attım kapağı. Akşamın sekizinden (yirmisinden) sabahın sekizine, sabahın sekizinden akşamın yirmisine, nöbet nöbet fabrikada kalıyorum. Kömür tozu, yanmış kömür cürufu, zehirli gaz sızıntıları, gazdan daha da zehirli gürültü-zırıltı sesleri arasında koşuşturup duruyorum bu iş yerinde...

Burası: Kütahya. Burası, “Kütahya Azot Fabrikası…”

İşleri yolağına koyup, dinlenceye çekildiğim zamanlarda başlıyor asıl sorunum, asıl sıkıntılarım...
Asıl o zamanlarda azıtıyor gönül azaplarım, beyin sancılarım...

Ne oturup dinlenecek bir yerceğiz var Azot’ta, ne vakit geçirecek bir durakcağız var... Hele, üç-dört saatlik de bir boş zamanınız varsa ve de günlerce, aylarca bu durumda kalmışsanız, bu beyin ve gönül azabının ne menem bir azap olduğunu, ucundan, kıyısından sizler de belki tahmin edebilirsiniz...
Tam, iki yıl çektim bu çetrefilli azabı ben...

İki yıl demek, dile kolay. Ortalama insan ömrünün otuzda biridir iki yıl. Bi-yol yaşamaya kalkın da bakın o vakit bu iki yıl sözcüğünün somut anlamına siz. Sanırım benden daha oflaz anlarsınız o sıkıntılı ”iki yıl”  sözcüğünün beyninize çaktığı paslı zaman çivisini...

Bu iki yıl içinde, sayısız ahbaplar edindim. Sayısız tanışlar kazandım Fabrikada. İşçisinden aşçısına, müdüründen memuruna,  mühendisine, şefine,  Usta-başılarına... Posta-başılarına… Kademecilerine... Bakımcılarından, kömürcülerine, kuyucularına, bekçisine, asansörcüsüne, muhasebecisine, çaycısına…

Kendini beğenmiş amirlerine, alçak-gönüllü memurlarına, makamlarını asık suratlarıyla, acı zart-zurt larıyla doldurmaya çalışan aciz yetki sahiplerine, odacısına, şoförüne, operatörüne, yağcısına, vardiya değişimli, tam üç nöbet yarı-yorgun, içtenlikli işçilerine, dalkavukluğu sanat edinmiş, domuzuna hasetlenenlere, işlerimizi kolaylaştıran insan evlatlarına, zorlaştıran rüşvetçi yetki sahiplerine, binde bir de olsa, hak tutmaya çalışanlarına... vbg.. vbg.. vbg…lerle her türden, akıla gelebilecek her  yapıdaki insanlarla tanıştım....

Bu koca kalabalık âlem içinde, bu koca iki yıllık zaman içinde, tek bir Allahın kulu çıkıp da, fabrikada, kapısı hiç açılmadık, gıcır gıcır bir KİTAPLIK olduğunu söyleyen olmadı bana. Yine bu koca yıl içinde, -düne değin- eline bir kitap açıp ta okuyan tek, bir tek sevimli yahut bed çehreli, yüksek adam görmedim. Ne bilirdim, nasıl aklıma getirebilirdim ben bu budala aklımla bu fabrikada bir kitaplık bulunabileceğini..?

Bu da benim budalalığım... Aptallığım... Ayıbım işte..!

Ne bilsinler bu üç yıllık, beş yıllık, on beş yıllık, kitap sayfası açmamış amirler, memurlar, mühendisler, kendilerini aydın sanan karanlık insanlar,  işçi ağırlıklı bu Azot Fabrikasında da bir kitaplık buluna-bileceğini..?!
Gereksinimi duyulan şeyler aranıp bulunur ancak...

Acıkmadan önce, ekmeği arama gereğini hangimiz duyarız? Dudaklarımız susuzluktan hiç çatlamamışsa, çöl develerinin ağustos ateşinde ne susuzluklar çektiğini nereden bilebiliriz?

Eh, okuyup yazmayı, okuyup yazmak için öğrenmişsek eğer, bize ne o elin kitabından, o elin kitaplığından..?

”Kitapsız..!”lara, kitaplık, ne gerek..?!

Asık suratlı, rahatının kaçacağından ödü kopan o ödlek KİTAPLIK sorumlusuyla tanıştırdı kader beni işte, son sonunda. Herkesler gibi, o binlerce, yüz binlerce, milyonlarca okuyup-yazmayı iş edinmeyenler gibi çekiliriz daracık dünyamızın midye kabuğuna bizler de, atarız kendimizi o yetmiş kulaç denizin derinliklerine, tutunuruz oracıkta bir yerli kayanın pütürüne. Günümüzü “DÜN”  ederiz... ”Dûun” ederiz..! (*)

Dün, elinde bir kitap bulunan, daha askerliğini bile yapmamış, gencecik bir Geçici İşçinin, dalgın dalgın kitap okuduğunu gördüm. Ne de olsa serde Öğretmenlik var: Dünyalar benim oldu o anda... .

”-Demek burada bir kitaplık var imiş de benim haberim olmamış bugüne değin, öyle mi? Yuh olsun şu, bana..!”  Dedim, kendi kendime bir yuh daha çektim...

Olsun böylesi okumaya gönül vermiş işçiler de, ister kadrolu işçi olsun, isterse “Geçici İşçi” olsun. Yeter ki, kitap okuyan, kitaba tutkun işçilerimiz olsun..!

Bak o zaman sen işlerin verimine... Ülkemizin yükselişine..!

İçimi, dışımı nurlu bir sevinç, bir tarifsiz mutluluktur, kaplayı-verdi birden. Bu geçici işçiyi, fabrikanın bu en büyük işçisini kucaklayıp, kucaklayıp öpmek tutkusuna kapıldım kendi kendime.

Ah: ”-El-âlem ne der?” Engelini, ”-Çevremizdekiler ne düşünür?” Çengelini bir aşabilsem, hiç dıklınmadan, hiç duraksamadan kalkıp, bu geçici işçi kardeşimizi kucaklayıp, kucaklayıp öpecektim...

“Peygamberler Tarihi”ni okuyordu işçimiz.

“Okusun da, ne okursa okusun!” Du. Az şey miydi Dört bin işçi çalıştıran koca fabrikada tek bir işçi bile olsa, bir Türk işçisinin kitap okuması..?

Sokuldum yanına:

”-Nereden aldın bu kitabı kardeeeş..?” Dedim.

”-Fabrikanın kitaplığı var ağabey; oradan aldım...” Dedi.

”-Deme yahu..! Ben iki yıldır buradayım, fabrikanın bir kitaplığı olduğunu daha bugüne dek hiç duymamıştım. Hiç kimse fabrikada bir KİTAPLIK olduğunu söylemedi bana. Nerede bu kitaplık..?”

“-Aşağıda ağabey, kantar kulübesinin yanı-başında...”

Hıımmm..!Aldım müjdeyi ol geçici işçimizden.

Durabilir miydim gayrı ya yerimde ben..? Hemen, koşar-adım Kantar kulübesine koştum. Kitaplık aramaya başladım, Kantar kulübesinin çevrelerinden. Buldum hazinemi. Hış-mış, girdim içeriye.

Biraz hayret, biraz şaşkınlık, bir haylice de merak dolu bakışlarla baktı yüzüme, sarı bıyıklı, orta yaş sınırını geçmemiş, sevimsiz bir surat...

Gözlerim kitaplık raflarındaki dizili duran, düzgün düzgün ciltlenmiş, kapakları açılmamış cilt cilt kitapları görünce, gözlerim kitap bayramı yaptı...  O anki aceleci ve acemi tahminlerimle, on bini aşkın kitap olduğunu hesapladı beynim hemen oracıkta. Yıllar yılı gömüde kalmış “İskender Altınlarıydı bunlar. Ne yazık ki, yerlerini gördüğümüz, bildiğimiz halde, yine de gömülerinden çıkarıp güneşin altına seremeyecektik bu altınları...

”Shylock” olsak, süremeyecektik elimizi bu hazineye...

“-Buyurun ağabey, bir emriniz mi var?” Dedi, kitaplık sorumlusu.

“-Yooo! Estağfurullah.  Emir değil, ricam olacak kardeeş..!” Dedim.

“-Buyurun, söyleyin efendim..!”

“Pek güzel bir kitaplık varmış fabrikamızda da, benim haberim olmamış. Ben kül müteahhidinin görevlisiyim. İşleri bitirdikten sonra, şööyle, hem dinleneceğim, hem okuyacağım bir yer bulmak, cennetten bir koltuk bulmak kadar çekici ve hoş gelecek bana. O yüzden şaşkınlaştım birden. Boş zamanlarımda oturup okuyabilir miyim burada?”

“-Görüyorsun ağabey, burada oturacak yer yok. Burası, ”Ödünç Kitap Verme Servisi.” Salt, işçilere kitap vermek, dışarıda okumalarını sağlamak amacıyla kurulmuş. Kitap isterseniz, kuşkusuz ki sizlere de kitap verebiliriz. Siz de fabrikanın adamı sayılırsınız. Kitabı alır, götürür, okur, okuduktan sonra geri getirirsiniz...”

O ışıklı mutluluğuma bir çıra isi düştü o anda. Beş, altı bin insan çalıştıran koca fabrikaya Kitap-lık yapılır da, bir ”Okuma Salon”cuğu yapılamaz mıydı..? 

“Made In Turkiiş” markalı bir Türk Kütüphanesinin beynimde o anki yarattığı depremi ben burada, yeterince anlatamayacağım sizlere...  Ama ne gam: Ben anlatamasam da sanırım sizler, benim anlata-bileceğimden çok daha duruca ve çok daha aynalıca anladınız ”meselenin (sorunun) kare-kökünü...”     

Sağlıklı günlerde kalın; saygın, kitaplı yaşamlar yaşayın…
m.a.a

Dûun: Alçaltma, aşağılama, boşa harcama…